Rekonstrukcja płytki paznokciowej

By by Rynek Podologiczny, 29 listopada 2018

Okres wiosny i lata (w domyśle wakacji) to czas „żniw” dla profesjonalnych gabinetów podologicznych. Niemalże na zawołanie, wraz z pierwszymi promieniami słońca, salony specjalistycznej pielęgnacji stóp przeżywają szturm klientów przebudzonych z zimowego letargu. Cała paleta problemów podologiczno-zdrowotnych kumulowana w trakcie chłodniejszych miesięcy, utwierdza mnie w przekonaniu, że zasada co z oczu, to z serca wiedzie prym w świadomości polskiego społeczeństwa. Do czołowych defektów/schorzeń, nad którymi pochylają się podolodzy w czasie długich letnich dni pracy należą odciski, brodawki wirusowe, pękające pięty i standardowo paznokcie wrastające lub wkręcające się. Jednakże wśród wspomnianej rutyny coraz większą atencją cieszą się zabiegi protetyki płytki paznokciowej.

Czym trudzi się protetyka? To dziedzina zajmująca się stosowaniem i wykonywaniem protez. Protezę stanowi element zastępczy, wykonany ze sztucznego materiału, którego funkcją jest zastąpienie całego narządu bądź tylko jego części.
W podologii protezę paznokcia wykonujemy poprzez rekonstrukcję ubytku (fragmentu lub znacznej części) jednostki paznokciowej.
Warto w tym momencie przywołać funkcję jaką pełni paznokieć (i ewentualnie wykonana proteza):
• narząd chwytny,
• f. obronna,
• f. ochronna,
• stanowi bufor dla wrażliwych zakończeń nerwowych (płytka sama w sobie nie jest narządem zmysłu).
Istotna rola ochronna polega na osłonięciu wrażliwych na dotyk i uszkodzenie końcówek palców, tj. łożyska i zawartych w nim naczyń krwionośnych oraz włókien nerwowych.
Istnieje kilka metod na wykonanie rekonstrukcji, ważne jednak jest również to, by zastępcza płytka spełniała estetyczne oczekiwania klienta. Wówczas chory palec nie musi być przedmiotem wstydu i kompleksów.

Najczęstszymi powodami dla wykonywania protezy płytki są:
– zanik paznokcia (onychoatrophia) i towarzyszący proces „zapadania” łożyska oraz w konsekwencji zmiany kształtu i geometrii paliczka dalszego,
– zaburzenia wzrostu (onychodystrophia, często w przebiegu psoriasis),
– terapia grzybicy paznokciowej (onychomycosis),
– łamliwość longitudinalna (wzdłużna – onychorrhexis) i poprzeczna (onychoschisis),
– odłączanie się paznokcia od łożyska (onycholyse),
– potrzeba protetyki po zabiegu usuwania odcisków podpaznokciowych (clavus subungualis),
– keratozy płytki (onychauxis i onychogryphosis),
– traumy paznokciowe (urazy),
– dystrofie paznokci polekowe lub naskutek zatrucia (chemioterapia, radioterapia).

Do najpowszechniejszych technik rekonstrukcji/wzmocnienia płytki zaliczamy:

1. Wzmacnianie paznokcia lakierem akrylowym.
Wskazania: łamliwe, kruche, cienkie i niestabilne paznokcie w towarzystwie drastycznie suchej lub potliwej skóry stóp. Wzmacnianie takiej płytki poprzez malowanie wyrównującymi powierzchnię lakierami ma charakter terapeutyczny, zapobiegający rozwojowi defektów/zmian chorobowych (profilaktyka mikrouszkodzeń, tj. rozdwajania i pękania).

2. Nagelmasse – samoutwardzalny elastyczny żel z dodatkiem żywic, stosowany najczęściej wspólnie z kopoliną lub innym cienkim materiałem bawełnianym, uprzednio przyciętym dokładnie do wielkości paznokcia. Na oszlifowaną i oczyszczoną płytkę nakładamy najpierw warstwę masy, a na niej umieszcza się kawałek kopoliny dociskając ją do tworzywa. Po krótkim etapie zasychania powtarzamy czynność dwukrotnie, aby wyrównać poziom paznokcia zdrowego. Nagelmasse znajduje również zastosowanie w trakcie zabiegów na mocno uszkodzonych płytkach z onychorrhexis i onychoschisis.

3. Żywice polimerowe utwardzane promieniami UV.
Kolejną techniką wybieraną przez podologów w celu uzupełniania braków w płytce paznokciowej jest metoda żelu jednofazowego. 1-fazowy żel polimeryzacyjny utwardzany jest w lampie UV.
Metoda ma swoje początki w technikach dentystycznych. Wówczas też nastała moda na sztuczne paznokcie (początek lat 80-tych). Podczas gdy w modelowaniu i estetycznej stylizacji paznokci stosowano żele UV o twardej, błyszczącej konsystencji końcowej, podolodzy posługują się żelami 1-fazowymi, które osiągają konsystencję dość elastyczną (imitującą pracę naturalnej płytki).
Żele znajdujące zastosowanie w rekonstrukcji występują w kilku kolorach i można je ze sobą mieszać w celu uzyskania zabarwienia optymalnie zbliżonego do paznokcia naturalnego. Proteza paznokcia wymaga nałożenia 2 – 3 warstw tworzywa. Optymalnym rozwiązaniem jest zastosowanie primera i żelu zawierających dodatkowo substancje przeciwgrzybicze, np. mikrosrebro, pirokton olaminy jako profilaktykę przed wtórnymi infekcjami grzybiczymi i bakteryjnymi.
Żel ma tę właściwość, że odlepia się od powierzchni prawidłowo przygotowanego łożyska. Fakt ten jest gwarancją wzrostu dla nowego paznokcia – nie przytrzymuje młodej, delikatnej płytki.

4. Akrylany polimerowe
Z technik akrylowych wyróżniamy 2 rodzaje:
– mieszanie obu składników i nakładanie mieszaniny na powierzchnię paznokcia za pomocą szpatułki metalowej,
– metodę maczanego pędzelka (jednorazowego) – poszczególne składniki dozujemy do dwóch oddzielnych pojemniczków i najpierw maczamy czubek pędzelka w liquidzie, a następnie zanurzamy w pojemniku z proszkiem akrylowym. Na czubku powstaje kuleczka tworzywa, które szybko umieszczamy na płytce paznokciowej i formujemy kształty. Powtarzamy czynność aż do uzyskania pożądanej powierzchni paznokcia zastępczego. Po dokładnym wyschnięciu akrylu wygładzamy go drobnym frezem diamentowym, a następnie polerujemy białym kamieniem.
Ta technika jest stosunkowo łatwa do przyswojenia i niedroga. Ważne jest, aby składniki były świeże, niezwietrzałe i szybko się utwardzały. Metoda mieszania wymaga dość dokładnego dozowania obu składników: mieszanka powinna być dość gęsta, aby pozostawała na paznokciu ale na tyle plastyczna, aby móc ją uformować. Elastyczność protezy akrylowej, imitującej naturalne ruchy płytki paznokcia jest nieporównywalnie mniejsza od metody 1-fazowego żelu.

5. Inne, rzadziej wykorzystywane metody to:
– całkowita proteza paznokciowa wg Eckle,
– technika foliowania wg Greppmayr’a,
– technika Fiberglas.

Specjalista podolog wykonujący rekonstrukcję każdorazowo dobiera przedstawione metody po rzetelnym wywiadzie i uwzględnieniu przeciwwskazań. Bezwzględnymi kryteriami wykluczającymi będą: choroba tętnic obwodowych, neuropatia cukrzycowa, zmiany barwnikowe łożyska, alergie na komponenty tworzywa, z którego powstaje sztuczna płytka. Zaproponowana proteza powinna uwzględniać kształt paliczka dalszego, zarys łożyska, aktywność fizyczną pacjenta (w domyśle nie prowokować krwiaków podpaznokciowych) oraz skłonność do nadpotliwości (ryzyko rozwoju infekcji grzybiczej lub infekcji Pseudomonas aeruginosa). Maksymalny okres użytkowania sztucznego paznokcia to 6 – 8 tygodni.
autor: Piotr Bielawski  publikacja LNE

 

Zaciekawił Cię ten artykuł? Podziel się z innymi: